Waarom?

We waren dikke maatjes,
ik kon je bellen voor allerlei praatjes.

Ook al wilde ik alleen een luisterend oor,
je stond er altijd klaar voor.

Je wist wanneer ik wilde lachen of had verdriet,
maar nu zie je dat op een of andere manier niet.

Naast mijn gezin was jij nr.1,
en nu voel ik me af en toe daardoor zo alleen.

Iets houd me tegen om je te bellen,
en alles wat me dwars zit je te vertellen.

Ik heb het al meerdere malen geprobeerd,
maar het lijkt wel of je tegen me keert.

Maar ik moet het toch even kwijt,
heb ik iets gedaan wat me spijt??

Misschien gaan straks je ogen weer open,
en gaat alles weer heel anders lopen.

Tot die tijd is doorbijten een MOET,
en hopelijk komt dan alles weer goed??

XXXXX Je Maatje.